van 28-11-2020 tot 14-02-2020

In het midden van de Covid 19 uitbraak lijkt er een venster tussen de mensen te zijn, dat er dun genoeg uit ziet om doorheen te breken, maar ons ervan weerhoud echt met elkaar om te gaan. De ander wordt tot een onaanraakbaar persoon gedegradeerd. Zo'n leven brengt geen rust maar brengt je uit evenwicht . De to-do lijstjes fluisteren je toe, terwijl de online ontmoetingen door ratelen. Alles moet doorgaan. We verlangen naar het verstrijken van de tijd, terwijl het lichaam verlangt naar echte sociale ontmoetingen. Wat is de waarde van ons leven op dit moment? Aan de andere kant, over de hele wereld, sluiten landen de grenzen en vragen burgers om thuis te blijven. In Europa is het meest verbazingwekkende aan de corona pandemie hoe makkelijk dingen begrenst kunnen worden, dat landgrenzen weer echt grenzen zijn. Het eind van de pandemie is nog niet in zicht. Het is mogelijk dat we een groeiend klassenconflict tussen arm en rijk zullen gaan zien. Spanningen tussen de industrie en de ontwikkelingslanden en tussen democratische en autoritaire staten. Het dagelijks gevoel van spanningen laat voelen hoe grenzen er na de corona crisis uit zouden kunnen zien. Deze verwachtingen maken dat je het leven ervaart als een gaan van dag naar dag zonder direct zicht op een toekomst en stelt de vraag hoe de menselijke omstandigheden in het eigen leven worden weerspiegeld door een andere ervaring van tijd, ook in verband met onze dagelijkse werkzaamheden.